چون از افـق برآید انـوار صبح صادق            در پاى سبزه بنـشین با هـمدمى موافـق

شد مـوسم بهاران پُـر لاله كـوهـساران            بستان پُر از ریاحین صحرا پُر از شقایق

بلبل كه در غـم گـل مى كرد بى قرارى            شكر خدا كه معـشوق آمد به كام عاشق

یك سو نشسته خسرو در بزمگاه شیرین            یك سو نهاده عُـذرا سر در كـنار وامق

ابـر بهـار گـسترد دیـباى سبـز در بـاغ            باد از شكـوفـه افكـند بر روى آب قایق

بر آستان معـشوق تسلیـم شو كه آن جا            صاحب دلان نهـادنـد پـا بر سر عـلایق

زد بلبل سحرخـیـز فـریاد شور انگـیـز            كاى مست خواب غفلت و اى بندۀ منافق

شد وقت آن كه خوانند حمد و ثناى معبود            شد گـاه آن كه نالـند در پـیـشگاه خـالق

از بـوستان احمد بگـذر كه بلبـل آن جا            بر شاخ گل سراید وصف جمال صادق

نـور جـمال صادق چون از افـق برآمد            شد صبح عالم آراش بر شام تـیره فایق

از شرق و غرب بگذشت نور فضایل او            چون آفتاب علمش طالع شد از مشارق

تن پیكـر فـضایل، جـان گـوهـر معـانى            دل منـبـع عـنایـات رخ مطلـع شـوارق

همچون صدف ز دریا دُرهاى حكمت اندوخت            چون گوهر وجودش شایسته بود و لایق

بر پـایـۀ كـمـالش محـكم اساس توحـیـد            از پـرتـو جـمـالـش روشن دل خـلایـق

خورشید برج ایمان، شمشاد باغ امكان            گـنجـینۀ كـمالات، سرچـشـمـۀ حـقـایـق

هـادى شوند یكـسر گر لحظه اى بـتـابـد            نـور هـدایـت او بـر جـسـم هـاى عـایـق

بر لوح سیـنـۀ اوست آیـات حق هـویـدا            وه! وه! عجب سوادى است با اصل خود مطابق

افكـار تابـنـاكـش روشن تر از كـواكب            انـدیشه هاى پـاكش خـرّم تر از حـدایـق

آییـن جعـفـرى را بگـزین كه دردمندان            درمان خویش جویند از این طبیب حاذق

شاها « رسا» ندارد جـز اشتـیـاق رویت            بنماى رخ كه خلقى است بر دیدن تو شایق

در عرصه قیامت دست از تو برنداریم            كاندر شفاعت توست ما را رجاى واثق